Marokko-reis 2014 Deel 6

Woensdag 19 februari.
We gaan de kloof uit en gaan weer richting oosten en belanden in Tinerhir.
Volgens onze reisgids een stadje met een leuk dorp en een camping op loopafstand. Helaas is er na de laatste uitgave van de gids het een en ander veranderd. Het hele centrum (lees winkeltjes) is naar het oosten verplaatst, omdat de centrale doorgangsweg wordt verbreed tot 8-baans weg o.i.d. Te belachelijk voor woorden om zoveel geld uit te geven voor zo’n onbeduidend stadje/dorp. Bovendien is de oude weg compleet verdwenen en ligt er alleen maar zand waar al het verkeer overheen moet. Kortom chaos en heel veel stof.
Harry gaat op zijn vouwfiets nog even het centrum in om antennekabel te scoren. De automatische schotel van hem weigert dienst en we gaan proberen om via de kabel het signaal tussen mijn schotel en zijn satellietontvanger te realiseren.
Dat gaan we op de volgende camping uitproberen.

Donderdag 20 februari.
Weer gaan we een 150 km naar het oosten. Halverwege zien we het landschap weer veranderen naar meer zand, palmen en wadi’s. Na een uur of 3 belanden in ons reisdoel Erfoud.
Een km of 6 zuid daarvan blijkt een mooie moderne camping te zijn met een Franse eigenaar. Zeer nette sanitaire voorzieningen, (te koud) zwembad met whirlpool, restaurant, bedoeïenententen, kamers etc. We zetten de campers naast elkaar en gaan aan de slag met de antennekabel en verdomd, na het instellen van de juiste satelliet heeft ook Harry weer beeld.

Vrijdag 21 februari.
Ik haal de scooter van de motordrager af en ga samen met Jose op jacht naar een supermarkt in het dorp met 25000 inwoners. Helaas pindakaas, geen supermarkt, alleen maar marktkraampjes en zeer kleine winkeltjes. We halen fruit, aardappelen, paprika en pepers. Ook hebben we vlees en houtskool nodig voor de BBQ. De vleeskraam ziet er niet uit en bovendien is de “slager” er niet.
Gelukkig is er een vrouw die ons naar een andere slager verwijst. We rijden er naartoe en twijfelen of we er gehakt laten maken en stukken rundvlees laten afsnijden. Na een vertaler ingeschakeld hebben weten we duidelijk te maken wat we willen hebben. Na de enorme hoeveelheid vliegen van het vlees te hebben afgeslagen, begint hij met afsnijden van het verdroogde vlees (waar dus de vliegen een landingsplaats hadden). Dit legt hij apart, om weg te gooien, dacht ik.
Daarna snijdt hij de rest van het vlees af voor het gehakt. Dan zie ik het verse vlees met het vlees van de landingsplaats in 1 zak verdwijnen (ja ja, ze gooien hier niks weg). Een klein manneke wordt erbij geroepen die ergens verdwijnt om het vlees te laten vermalen tot gehakt, want zo’n dure machine had deze slager niet. Afijn, s ‘middags heb ik met bacon uit Spanje er nog lekkere slavinken van gemaakt voor op de BBQ die uitstekend smaken met salade van Jose en gebakken aardappelen met uitjes van Harry.
Ik wacht nog maar even met het verslag te publiceren tot ik er zeker van ben dat
Harry en Nel het qua maag en darmen goed hebben doorstaan. In dat geval weten we dat we er alle vier goed tegen bestand zijn, net zoals de Marokkanen.
P.S: ik zit nu net het verslagje aan Jose voor te lezen en die begint aan de gedachte aan onze “Keurslager” weer spontaan kokhalsbewegingen te maken.

Zondag 23 februari.
Gisteren hebben we een afspraak gemaakt om vandaag een Jeep Safari te doen.
Om 10.00 uur lokale tijd (dus komt hij iets later) komt er een 7-persoons Toyota Landcruiser voorrijden met een Marokkaanse chauffeur/gids die zowel Duits als Engels spreekt. Na enkele minuten gaan we over op Engels wat dat spreekt hij toch wat gemakkelijker.
We rijden eerst naar Arfoud en gaan dan naar het oosten en zuidoosten. Al gauw gaan we onverhard en ik moet zeggen: soms niet geschikt voor mijn camper; de 4- wheeldrive is geen probleem maar we gaan zo nu en dan flink scheef en dan is maar de vraag dat je met je hoge camper niet omkiepert.
We bezoeken diverse vergezichten met prachtig uitzicht. Het barst hier van de fossielen, want miljoenen jaren geleden was dit oceaan. Overal zie je dit terug, iedere wasbak is hier van gemaakt. Verder bezoeken we bedoeïenen, waar we thee drinken. Ongelooflijk simpel leven in een tent, koken in een rieten hut met wat takjes, water halen op 600 meter afstand, de vrouwen kleden knopen en op het vee passen en de mannen met de dromedarissen proberen wat geld te verdienen met tochtjes. We zijn overigens 1 tocht met dromedarissen tegengekomen en ‘’guess what”: allemaal Nederlanders die een 3-daagse tocht maakten en in de woestijn aten en sliepen.
Verder zijn we nog bij een mijn geweest waar gesteente (kwarts) gedolven wordt t.b.v. elektronica en mascara. Het zijn uiterst primitieve omstandigheden waarin gewerkt wordt en de Nederlandse controleurs van de Arbowet zouden hier overuren maken, teveel lawaai, inademen van uitlaatgassen, gevaarlijke situaties en ga zo maar door. Onze chauffeur vertelde dat deze mensen ook niet oud worden.
Vervolgens zijn we gaan lunchen bij een kashba waar we couscous hebben gegeten. Was lekker. Overigens konden er zo een 50 personen overnachten/eten. Ook was het sanitair prima in orde.
Aan het eind van de trip bezoeken we nog een oase waar we zien hoe het water uit de zandduinen met een irrigatiesysteem naar de oase getransporteerd wordt. Deels is dit systeem vernieuwd en loopt door de bodem, maar deels is dit nog open en loopt door verharde en onverharde goten. Een goed afsprakensysteem onderling zorgt ervoor dat iedereen op zijn beurt zijn stukje akkerland kan bevloeien. Tenslotte zijn we langs de zandduinen gegaan, in prachtige kleuren zo aan het eind van de middag. Op de terugweg zijn we nog langs de soukh gegaan om nog wat boodschappen te doen en wat rundvlees voor op de BBQ te scoren en wat fruit. Om 1800 uur waren we moe maar voldaan weer thuis op de camping.

Maandag 24 februari.
We vertrekken weer naar het zuiden naar Merzouga. We belanden bij een camping bij de duinen die een paar honderd meter steil omhoog lopen. In de middag neem ik vanaf daar een paar foto’s. Een beste klim door mega mul zand.
Grote delen op handen en voeten naar boven, maar wel een mooi uitzicht.

Dinsdag 25 februari.
We gaan het dorp in om boodschappen te doen. Jose is weer helemaal in haar element als ze kan onderhandelen en meestal met succes. Echter voor een soort lampje waar 150 Dirham voor gevraagd wordt, begint Jose met 25 Dirham. Deze keer gaat de vlieger NOG niet op, maar we zijn nog niet weg uit dit dorp dus…………afwachten maar.
Een jurk met bijbehorende sjaal en een paar schoenen en voor mij zo’n kabouterpuntmuts-tenue voor omgerekend 40 Euro.
In het dorp komen we weer de Amerikaanse meiden tegen die we in de kloof Gorges du Dades ook al troffen en toen cappuccino hebben aangeboden omdat het zo koud was en zij op de ATB waren. Inmiddels hebben ze hun driedaagse kamelentocht al gemaakt, zoals ze van plan waren.
Na het winkelen wordt het weer bakken in de zon met 27 C.