Marokko-reis 2014 Deel 4

Zaterdag 08 februari. Vandaag zijn we naar de markt geweest en hebben ook de winkeltjes in het centrum bezocht. In piepkleine werkplaatsjes worden houten bedden, kasten en banken gemaakt, alles met zeer primitieve draaibanken en zaagtafels. Idem aan de overkant waar je ijzeren bedden kunt laten maken. We kopen wat fruit en groente en brood. We hebben besloten zondag nog te blijven en dan s’ avonds wat te eten in een restaurant.

Zondag 09 februari. S ‘avonds gaan we inderdaad uit eten. Van mij had het niet gehoeven, maar de meerderheid wilde uit eten. Naast de camping is een leuk restaurant met veel locals. Van te voren bestellen we Tajine met vlees voor Harry en Nel en voor ons lam-shops met frites en salades. De Tajine smaakt niet echt zoals de eerste keer dat we dat aten, de lam-shops zijn gecremeerd i.p.v. medium, de patat is week, maar gelukkig konden ze niks verprutsen aan de salade. Overigens smaakte de lam totaal niet naar lam. Frappant is ook dat de hond die de afgelopen dagen constant lag te slapen bij de ingang, is verdwenen.
Toeval?
Ik ben er na de tamelijk gepeperde rekening in ieder geval wel klaar mee. Je kan beter de ingrediënten kopen en zelf klaarmaken.

Maandag 10 februari. We rijden oostwaarts om naar zoutbaden te gaan. Na 1 km zijn we aan het eind van het dorp en maken rechtsomkeert naar een andere camping. Enorme zandstormen zien we in de woestijn waar we op de camping eigenlijk niets van merkten behalve een onstuimige wind. Dus na een enorme afstand van 4 km strijken we weer neer, genieten van de zon en houden de Olympische Spelen in de gaten. Morgen maar weer kijken of de wind is gaan liggen.

Dinsdag 11 februari.
De wind is gaan liggen en we gaan weer verder. Na een 80 km komen we bij de camperplek aan en het lijkt leuk. We staan net en een arbeider komt ons verwelkomen en vraagt eten. Hij krijgt een snoepje. Even later komen 2 gesluierde vrouwen vragen om T-shirts, schoenen en eten. Ze krijgen wederom een snoepje. Daarna komen nog een vrouw met 3 kinderen in de buurt maar durven niets te vragen. Tenslotte komen er nog 3 opgeschoten jongens schooien om van alles en nog wat, o.a. om schoenen want eentje loopt op blote voeten. Uiteindelijk krijgen ze ook een snoepje. Ze blijven rondhangen, omdat ze arm zijn. Degene zonder schoenen wil de sandalen van Harry omdat hij pijn in zijn voeten heeft. Op een gegeven moment trekt eentje een Smartphone tevoorschijn, o, o, wat arm. Als ze uiteindelijk een paar honderd meter verder onder een brug blijven rondhangen, heeft de derde ook weer sandalen aan. In de namiddag besluiten we toch maar weg te gaan, want we vertrouwen die gastjes voor geen centimeter.
Na de zandstorm van gisteren is het overigens nog steeds geen helder weer. Na een dikke 40 km zijn we in Foum-Sguid, waar we een campinkje opzoeken.

Woensdag 12 februari
We rijden naar het noorden, de bergen in. Op de kaart is het een witte weg, dus verhard. In het begin klopt dit ook, maar op een gegeven ogenblik wordt het steeds smaller. Dan is de verharde weg helemaal verdwenen en komt een stuk piste (onverhard). En daarna loopt het vast op de berghelling. Vrachtauto’s met grof split rijden naar boven, tegelijk met het verkeer. Van de andere kant komen touringcars en het nodige verkeer. Daartussen wordt de weg verhard/geasfalteerd, is er een grader (soort dozer die het split verdeelt over de weg) en loopt er vlak voor me een 40-tons kiepauto vast in de onverharde weg. Kortom een puinhoop. Gelukkig kunnen we met onze 4x4 door het losse split heen komen, maar ik vrees voor de Ford van Harry. Nadat er echter enkele auto’s door het verse grit zijn gereden, lukt het ook Harry om na 2 x keer vast te zijn gereden, om over de pas te komen. Uiteindelijk stoppen we Tazenakh en overnachten bij het politiebureau, samen met nog 7 andere campers.

Donderdag 13 februari
We vertrekken richting Ouarzazate. Onze Tomtoms geven beide aan dat we links af moeten en na een paar km weer naar links. Ik denk dat het een splinternieuwe weg is die nog niet op de kaart staat, maar wel in de Tomtoms. Op de kaart staat helemaal geen weg maar wel een wadi, genaamd Asif n’ Ait Deuchchene. Hierlangs loopt dus toch een weg Dit klopt ook de eerst 10 km. Daarna wordt het onverhard, maar gelukkig “slechts” 46 km. We gaan met een slakkengang van 16-18 km naar boven, waarbij de camper in de haarspeldbochten soms gevaarlijk overhelt. Op zulke stukken moet je geen pech krijgen, want ik zie de pech-hulp hier niet snel komen. Uiteindelijk komen we in het begin en het eind van de route totaal 2 auto’s tegen. Op het stuk van 46 km zijn er toch wel meerdere nederzettingen die het zo te zien moeten hebben van kleinschalige landbouw en wat de natuur nog meer biedt zoals kruiden, en riet waar manden van gemaakt worden. Overigens is het een schitterende natuur en dan pas realiseer je je hoe uitgestrekt Marokko is. Onderweg stoppen we voor een bak koffie en dan blijkt de TV nog op 2 van de 4 schroeven vast te zitten. Ik schroef ze weer vast en we rijden verder. Na een rit van 3 uur belanden we in Ouarzazate om de camping-municipal. Ziet er prima uit. Daar blijkt ook dat niet alleen de schroeven van de TV zijn losgetrild, maar ook het deksel van de in de koelkast liggende aardbeienjam. Jose dus niet blij,want de struif zit overal.
S’ avonds gaan Jose, Harry en Nel voor konijn uit het restaurant (wordt aanbevolen door de reisgids), ik ga voor schouderkarbonade van de Spaanse Lidl, met overgebleven aardappelen van gisteren.